"ไม้คมแฝก" ว่ากันว่าเป็นอาวุธของนักเลงสมัยเก่า ลักษณะของคมแฝกจะทำจากไม้เนื้อแข็งพวก "ชิงชัน" เหลาให้เป็นเหลี่ยมคม ซึ่งจะคมเหมือนขอบไม้บรรทัดเหล็ก ตีตรงไหนก็แตกตรงนั้นว่างั้น ส่วนใหญ่จะมีลักษณะคล้ายสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูน แต่แบบนี้ตียาก (ตีคู่ต่อสู้) เพราะต้องจับให้เหมาะเหลี่ยม นอกจากนี้ ยังมีแบบที่เป็นหกเหลี่ยม และแปดเหลี่ยม ซึ่งแบบหลายเหลี่ยมจะตีแตกง่ายกว่า ประมาณว่า โดนตรงไหนก็แตก แต่แผลจะไม่ลึกเท่าแบบขนมเปียกปูน
สมัยก่อน... ประโยชน์ของ "ไม้คมแฝก" คือ ใช้ดักตีให้อายหรือใช้ตีเชือดไก่ให้ลิงดู พอมีคนแตกสักคนมักจะวงแตก น้อยครั้งจะใช้ตีให้ตายโดยตรง (แต่ก็ทำได้ถ้าจำเป็น) สาเหตุหลักๆ ก็คือ ใช้ตีเพื่อเป็นการสั่งสอนนั่นเอง ส่วนตรงปลายใช้ทิ่มได้มีผลคล้ายสนับ เนื่องจากเป็นไม้เนื้อแข็ง จังหวะทิ่มใช้รับจังหวะตีของฝ่ายตรงข้าม ถ้าใช้ชำนาญเพียงแค่ทิ่มไปที่ช่วงท้องแขน จะเจ็บชาหมดแรงคล้ายโดนเจาะยาง เป็นเทคนิคที่ทำให้จบการต่อสู้ได้ไว โดยไม่บาดเจ็บมาก
การเหลาเหลี่ยมของไม้พวกนี้ จะเน้นการกระทำตีให้แตก ตีพอบาดเจ็บไม่ถึงตาย เอาแพ้ - ชนะที่แผลแตก เพราะต่างก็มีคมแฝกทั้งคู่ ต้องมีชั้นเชิง ลีลา และฝีมือในการใช้ ปัด ตี เสย ทิ่ม สะบัดขวาง ดีด คนที่ใช้ชำนาญสามารถเลือกน้ำหนักและจุดตีได้ เพราะคมแฝกไม่ต้องใช้แรงตีเยอะ อย่างไรก็ตาม คมแฝกสามารถใช้อย่างอื่นมาทำได้ เช่น โลหะ บางที่มีถ่วงปรอทข้างในด้วย แต่อาวุธพวกนี้นักเลงจริงไม่นิยมใช้ เพราะอันตรายถึงตายได้ง่าย
นักเลงสมัยก่อน น้อยครั้งจะเลือกใช้ปืน เพราะการปะทะกันของนักเลงต่างบ้านมีบ่อยๆ ลูกเขาเมียเขามี ต่างบ้านต่างถิ่นกันก็จริง แต่ไม่ต้องถึงกับมาฆ่ากันตาย ตีพออายเท่านั้น แล้วก็ไม่ยุ่งกัน เพราะถือว่ารู้มือกันแล้ว... ทั้งนี้ ไม้คมแฝก ถือเป็นตำนานหนึ่งของนักเลงรุ่นเก่าที่หาดูได้ยากในสมัยนี้ มีความยาวประมาณ 70 เซนติเมตร (รวมด้ามจับ) [img][/img]
บ้าน 
